علی اشرف نوبتی (پرتو کرمانشاهی)
استاد نامیرا، “علی اشرف نوبتی” متخلص به “پرتو کرماشانی”، شاعر کورد ایرانی زاده ی 6 مهر ماه 1310 خورشیدی در برزه دماغ کرمانشاه بود؛ که به دو زبان فارسی و کوردی شعر می سرود.
پدربزرگ پدریش از مردم بختیاری بود که در زمان حکومت “بهرام میرزا معزالدوله” در سال 1833 میلادی به اجبار از لرستان به کرمانشاه کوچانده شدند. وی زبان کوردی را از پدربزرگ مادریش اموخت و او را به همراه برادر بزرگترش، از مشوقان و راهنمایان خود در ادبیات، در دوران کودکی دانسته است.
نمونه شعر کوردی:
یه رمه نی
یاواره گه ێ بێچاره گه ێ
بێخانمانم یه رمه نی
ماڵت نیه زانم ها له کوو،
ڕووح و ڕه وانم یه رمه نی
شیرین زوانم یه رمه نی
ده ردت وه گیانم یه رمه نی
ترسم وه گه ردم تا نه که ی،
بوشی بچوو، ده ر وا نه که ییه م
جا م دی دێوانه گه ێ
یاگر وه گیانم یه رمه نی
تُ باو موسه ڵمانی بکه،
له ی گه وره مێمانی بکه
هه رچی ک خوه ت زانی بکه،
من ناتەوانم یه رمه نی
بێخود یه ڕا ترسی؟ خوه مم،
قورسه ده مم، خاتر جه مم
مانگه شه وه، سایه ێ خوه مه
ها شان وه شانم یه رمه نی
نه وش یه وقه ره چشتی نیه،
ده ر وا که بارم که فتیه
هه ر یه ی چکه نه زری بکه
ته ر بوو زوانم یه رمه نی
یه ر یه ی که سی له دشمه نی
پرسی یه له کووره سه نی
وه گیان هه رچی کافره
یوشم نیه زانم یه رمه نی
له خوسه یاگر گردمه،
ڕێ ماڵتان گوم کردمه
یه ر مردمیشم مردمه
مشتی سوخانم یه رمه نی
پشتم له بار ده رد و خه م
شکیا نیه زانم چه بکه م
ده ردم یه سه له ماڵ خوه م
بێ خانمانم یه رمه نی
ڕووژ و شه وم جوور یه که،
ده ر وا که نه ومیدم نه که
یاخر وه ناشه ڕ تازه م،
جاڵ و جووانم یه رمه نی
ده ر وا که زوتر «په رته و» ه،
مێمانه گه ێ یاخر شه وه
یهٔ شوشه له و به دمه
سه وه پڕ که بزانم یه رمه نی.
نمونه دوم
الا یا ایها الساقی ادر کاساً که ناچارم
الا یا ایها الساقی ادر کاساً که ناچارم
دلم ته نگه وه کی بوشم جوانی چی وه کو بارم
ریم که فته ده ر مالت وه بونه ی عارض و خالت
وه تم گیان ده ر بکم اما چویلت که فته هاوارم
گل حسنت وه تالان برد هه ر گلچین و ریواری
وه ناو یی باخه هه ر چو بید مه جنون من سه رو خوارم
ده م و قه د و چو و خالت گل و سه ر و می و مشکه
و گیان و مال و دین و دل به لا گه ردان هه ر چوارم
شوی بیلا له دل ته نگی سه رم له بان شانت بو
منیشه م چو سه ر و زولفت یزیزیم عازیه ت بارم
وه تن چو دار بیده خزمت ناکه س نه زانستم
بکه ن یه ر سه نگسارم خوه م وه خوه م کردم سزاوارم
جوانی چی امید دل نه مه ن دیرم نه فه س کیشم
خدا مه رگم بیه ی «پرتو» یه ره ی یی کار و کردارم.