پاورپوینت علوم و فنون 2 (پایه یازدهم) درس دهم سبک هندی (pptx) 13 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 13 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
بنام خدا
علوم و فنون 2 (پایه یازدهم)
درس دهم
سبک هندی
سبک هندی
اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم هجری قمری ( 150 سال)
تغییرات کلی این دوره
بها ندادن پادشاهان صفوی به مدح و موضوعات عاشقانه
مخالفت با آموزههای سنتی عرفانی
شاعران به موضوعات اندرز، مضمونآفرینی و باریکاندیشی روی آوردند و تبدیل موضوعات کهن به مضامین تازه و در حقیقت بازسازی اندرزها و تمثیل های کهن به شیوه های نو در میان شاعران رواج یافت.
بنابراین
شعر از حوزة تصرف شاعران باسواد و آگاه به فنون ادب خارج شد و در دسترس عامه قرار گرفت و نزد پیشهوران و بازاریان رونق گرفت.
پس
فایده: همگانی شدن شعر
زیان: دور شدن زبان از سلامت و استواری
ویژگیهای سبک هندی
شعر
صائب نبریزی
** بیتوجهی به زبان و بی دقتی درکاربرد جملات و ترکیب ها و ورود واژههای عامیانه
روآوردن طبقات مردم به شاعری سبب ورود زبان کوچه و بازار به شعر شد و روح تازهای در ان دمیده شد.
گسترش دایرۀ واژگان در شعر، ترک لغات قدیمی (زبان جدید فارسی)
الف
ث
ت
پ
ب
در پی حملات پی در پی بیگانگان و نابودی کتابخانه ها و نابودی آثار کهن و مأنوس نبودن فضلا به زبان قدیم
تغییر جغرافیایی حوزههای شعری ئ تأثیر گرفتن از زبان های نواحی
ورود لغات مربوط به مذاهب و آداب و رسوم هندوان به شعر و ادب
با از بین رفتن سلطة حکومت بغداد بر ایران کاربرد لغات عربی کم شد و با حملۀ تیموریان و ازبکان زبان ترکی رواج یافت. صفویان نیز ترکزبان بودند.
زبان هندی زبان واقعگرا است، زیرا زبان حقیقی مردم ان دوره است.
ویژگیهای زبانی
ویژگیهای ادبی
الف
ب
پ
به دلیل بیتوجهی شاعران کوچه و بازار بدیع و بیان در شعر کمتر استفاده شد.
در شعر برخی شاعران شاخص تشبیه بسیار رواج دارد.
تلمیح در مضمون سازی مؤثر است. (تلمیحات رایج نه نادر)
حسن تعلیل و اسلوب معادله نیز از آرایههای پرکاربرد است.
قالب رایج غزل است؛ گاهی به 40 بیت هم میرسد.
شاعر این سبک تکیتگو است؛ یعنی قالب حقیقی مفردات است؛ اما شاعر این ابیات را با رشتۀ قافیه و ردیف به هم گره میزند.
شاعر تکبیتی میسازد و آن را در غزلی که مناسب آن بیت باشد، قرار میدهد.
استفاده از ردیفهای طولانی و خوشآهنگ. مثل: خواهم شدن، میبرد مرا و ...
ویژگیهای فکری
الف
ب
پ
شعر هندی معنیگرا است نه صورتگرا. شاعران به معنی توجه دارند. صائب در معنیآفرینی پیشتاز است و حتی از گل قالی و تبخال مضمون آفریده است؛ اما همه آثار در یک سطح هستند و آثار شاخص چندانی پدید نیامد.
طول و عرض معنا در یک بیت خلاصه میشود (مفردات = تکبیتی) و تحسین و اعجاب در حد آن بیت برمیانگیزد.
شاعران مفاهیم عرفانی، فلسفی و غنایی گذشتگان را به شیوۀ خود بازگو و آنها را قابل درکتر و خلاصهتر بیان میکردند. مضمون یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته است.
نثر
مانند تاریخ بلعمی نیست و لغات و ترکیبات عربی، اشاره به آیات و احادیث و درآمیختگی شعر و نثر دیده میشود.
فرمانها و منشآت و دیباچۀ کتابها مصنوع نوشته میشد. حلاوت و فخامت نثر فنی قرون 6 و 7 را ندارد و دارای تکلف و بیذوقی و غلطپردازی است.
نثری نه ساده و نه دشوار است و قصد نویسنده آساننویسی بوده؛ اما امروزه چندان روان و آسان نیست.